Η δική μου περίπτωση είναι ιδανική γιατί έχουμε και τις δύο εκδοχές, και της αδυναμίας και του θεριού, καθώς επίσης μου έχουν φανερωθεί (προς χρήση) και τα τελικά αποτελέσματα των δύο εκδοχών.
Η αρχή, η διαδρομή, καθώς και το αποτέλεσμα είναι για όλους μας κοινά. Αυτό που διαφέρει είναι το πρόβλημα (είναι διαφορετικό για τον καθένα).
Η αρχή είναι η εξαίρεση.
Έχουμε λοιπόν 1η εκδοχή: Με εξαίρεση (ως μάνα) 2η Χωρίς εξαίρεση (ως αγωνίστρια).
Αρχίζω με τη διαδρομή και το αποτέλεσμα της εξαίρεσης (της μάνας):
Θεωρούσα ότι επειδή ξέρω ποιο είναι το σωστό (στο μεγάλωμα του παιδιού) είμαι υποχρεωμένη αυτό και μόνο, και σε κάθε περίσταση, ολημερίς κι ολονυχτίς, να κάνω. Δεν είχα καμία δικαιολογία να μην τα κάνω όλα τέλεια. Οι άλλοι που κάνουν λάθη, απλά δεν ξέρουν το σωστό. Αυτοί δικαιολογούνται, εγώ όχι!
Είχα για παράδειγμα νεύρα που έφταναν στο θεό, αλλά το παιδί δεν πρέπει να βλέπει τσακωμούς, τι έκανα; Κράταγα τα νεύρα μου μέσα μου, να πάθω εγκεφαλικό, και έξω μου γέλαγα στον γιο μου και παίζαμε μαζί με αυτοκινητάκια! Δεν αφορά όμως μόνο στην πίεση που με υπέβαλλα, με το να μεταλλάσσω αυτό που νιώθω. Γενικά με ζόριζα να αποδώσω τέλεια στο καθετί: ήθελα να βλέπει ο γιος μου στα μάτια μου ότι τον θαυμάζω για να έχει αυτοεκτίμηση, παρατηρούσα κάθε του πρόοδο ώστε να του δίνω ευθύνες (καθετί που μπορούσε να κάνει μόνος του) για να γίνει υπεύθυνος, κάναμε δραστηριότητες ΜΟΝΟ που ακονίζουν το μυαλό, δεν πηγαίναμε σε ετοιματζίδικα (πχ λουνα παρκ) που προσφέρουν πρόσκαιρη ευχαρίστηση, και στο τέλος αφήνουν κενό. Η διατροφή του όχι μόνο έπρεπε να ήταν υγιεινή (σοκολάτες και γαριδάκια δεν επέτρεπα να μπουν σπίτι), αλλά να είναι και αγνά, από χωριό (χωρίς φυτοφάρμακα κλπ). Εν ολίγοις ασχολιόμουν με την ψυχολογική, σωματική, πνευματική του κατάσταση κάθε δευτερόλεπτο! είχα δεν είχα όρεξη, μπορούσα δεν μπορούσα, αδιαφορώντας πλήρως για τις δικές μου ανάγκες, και μου την έλεγα κι από πάνω! Όταν ένιωθα εξαντλημένη μου έλεγα «μπορείς δεν μπορείς θα μπορέσεις, αν δεν μπορούσες να μην το αναλάμβανες». (Αν δεν μπορώ να μην το έκανα δηλαδή το παιδί, αυτό εννοούσε ο ποιητής.)
Πάμε τώρα σ’ αυτά που έχουμε όλοι κοινά. Όλοι γύρω μου έβλεπαν το κόλλημα του εγκεφάλου μου. Μου έλεγαν δε και πολύ σοφά πράγματα, πχ και μόνο που τόσο πολύ κουράζεσαι, σίγουρα δεν κάνεις το σωστό. Ή άλλο σοφό, αν είσαι εσύ χαρούμενη θα είναι και το παιδί σου. Ή άλλο σοφό, το παιδί μαθαίνει από αυτά που βλέπει, από αυτά που κάνεις, εσύ προσπαθείς για να τον κάνεις να τα δει; Απλά κάνε τα.
Επίσης έχω διαβάσει πολύ στη ζωή μου (για να βγάλω άκρη). Πολλά σοφά πράγματα έχω μάθει διαβάζοντας. Επίσης έχω ακούσει πολλές ιστορίες ανθρώπων, άπειρων ανθρώπων, μεγαλύτερους από εμένα, να μου λένε ότι έκαναν τα ίδια στο παιδί τους και το τι τελικά συνέβη, και τώρα ξέρουν, κι αν άρχιζαν από την αρχή διαφορετικά θα έπρατταν κλπ. Πάντα με εξαιρούσα, οι άλλοι δεν είναι σαν εμένα, δεν έχουμε το ίδιο πρόβλημα κλπ. Και είναι ο λόγος που ποτέ, κανενός η ζωή, δεν έγινε για μένα παράδειγμα. Ο λόγος που ποτέ δεν άκουσα κανέναν, που ποτέ δεν βοηθήθηκα από κανέναν.
Λόγω όλων αυτών, αναγκαστικά, ανακάλυψα από την αρχή τον τροχό, πηγαίνοντας μέσω Θεσσαλονίκης Πάτρα, και μετά ξανά πίσω, και μετά μέσω Λευκάδας στην Χίο, και μετά παραπλεύρως, και τερμάτισα όλον τον κύκλο, γυρνώντας όλες τις μοίρες.
Με λίγα λόγια μου βγήκε η ψυχή, έφαγα τα συκώτια μου, πάλευα όλη μου τη ζωή, και σε κάθε ανάσα μου, για να εν τέλει καταλάβω κάτι που ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ το έχει αυτονόητο!!!! Δεν κατανάλωσε ούτε μία σταγόνα φαιά ουσίας για να το καταλάβει. Δεν κατέβαλε ούτε γραμμάριο κούρασης για να το εφαρμόσει….. Αυτό το τρομερό που έπρεπε εγώ να δω, οι άλλοι απλά το ξέρουν και το κάνουν αυτόματα……
Όλοι οι γονείς κάνουν ό,τι τους έρθει! Νευρίασαν, τσακώνονται. Βαρέθηκαν το ντάντεμα, το παρατάνε στη μάνα τους και πάνε για καφέ. Πρέπει να δουλέψουν, το αφήνουν σε σταθμό. Δεν πρόλαβαν να μαγειρέψουν, του δίνουν κρουασάν. Θέλουν να πάνε όλοι μαζί σαν οικογένεια βόλτα, να περάσουν ΟΛΟΙ καλά, πάνε σε ετοιματζίδικα! να παίξει το παιδάκι τους στον παιδότοπο, να πιούνε κι αυτοί έναν καφέ σαν άνθρωποι!
Αυτά όλα εγώ φυσικά τα θεωρούσα λάθος. (Πρόσεξε το σημαντικό, μπορεί και να είναι… Ή να το θέσω σωστότερα ΟΛΟΙ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΟΥΜΕ! Ε; προσφιλές; Όχι μάνα μου όλοι ΔΕΝ έχουμε δίκιο.)
Μπορεί όντως να είναι λάθος αυτά που κάνουν οι περισσότεροι, και να είναι σωστά άριστα τα δικά μου, όμως ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ είμαι αυτή που κρίνω! Εγώ διάλεγα, με σκέψη, ποιο είναι το σωστό.
Ξέρεις πού αρχίζει το πρόβλημα; Όταν ανακαλύπτεις ότι καλά τα σκέφτηκες αλλά δεν είναι στο χέρι σου.
Κι έχω λοιπόν να πω ότι για ό,τι προσπαθούσα έφερνα το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς επίσης και, έπαθα όλα όσα προσπαθούσα να αποτρέψω. Γιατί συνέβη αυτό;
Υπάρχει λόγος που ο γιος μου έχει τους συγκεκριμένους γονείς. Ο λόγος είναι γιατί πρέπει να πάθει κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα (καλά, κακά), τα οποία θα τον ωθήσουν κι αυτόν με την σειρά του να φέρει τα δικά του αποτελέσματα (καλά, κακά). Όταν εγώ δεν αφηνόμουν να φέρω το φυσικό μου αποτέλεσμα στον γιο μου, το αποτέλεσμα που εκείνος χρειαζόταν, ώστε να καταφέρει να φέρει τα δικά του, επειδή δεν το έπαιρνε από μένα, το έπαιρνε από αλλού….. (Ξέρεις τι εναλλακτικές έχει το σύμπαν; ) ΤΣΑΜΠΑ ΓΑΜΟΚΟΠΟΣ! ΤΣΑΜΠΑ, ΤΣΑΜΠΑ, ΤΣΑΜΠΑ!
Θα το κλείσω με κάτι που σκέφτηκα τελευταία. Τα χαρίσματα του γιου μου, αυτά που όλοι οι άλλοι βλέπουμε και τον καμαρώνουμε, ο ίδιος δεν τα βλέπει. Και πρόκειται να φάει όλη τη ζωή του, θα χρειαστεί μία ολόκληρη ζωή, για να καταφέρει να δει αυτό που σε όλους τους υπόλοιπους μάς είναι καταφάνερο…
Κι αμέσως μετά σκέφτηκα, ναι, αλλά αν το ήξερε ευθύς εξαρχής, με τι θα καταπιανόταν στην υπόλοιπη ζωή του!
Οπότε και η μόνη συμβουλή που υπάρχει για το πώς πρέπει να ζήσει ο άνθρωπος είναι: Αυτό που κάνεις είναι το σωστό, ό,τι κάνεις κάθε στιγμή.
Πάμε στον αντίποδα.
Η διαδρομή και το αποτέλεσμα της μη εξαίρεσης (του θεριού).
Στον αγώνα ήμουν απόλυτα ο εαυτός μου. Με την έννοια δεν μου επιβαλλόμουν, έκανα ό,τι από μέσα μου έβγαινε. Δεν εγώ, η Στεφανία, η λογική, όριζα.
Και θα μου πεις πώς γίνεται, από τη μία να σε ζορίζεις και μετά να σε αφήσεις να κάνεις ό,τι θέλεις. Όντως αυτό δεν γίνεται (ρυθμιστική βαλβίδα δεν παίζει). Κοίτα να δεις τι μου συνέβη, ο γιος μου είχε μεγαλώσει, ήταν 12 όταν άρχισα τον αγώνα. Δεν σταμάτησα τη λάθος τακτική από γνώση, είχε απλά μειωθεί εκ των πραγμάτων η δουλειά που είχα να κάνω μαζί του (επειδή δεν κατάφερα από τον γιο μου να καταλάβω, μου έστειλε πεσκέσι την κόρη μου, η μία δεν μου έφτασε.)
Εκτός του ότι είχε μεγαλώσει, για να το αποφασίσω μου είπα ότι το κάνω για εκείνον! Του είπα ότι θα παλέψω για να είσαι εσύ ελεύθερος. Επίσης τον προετοίμασα (ένιψα κι από εκεί τας χείρας μου) του είπα γιε μου, μπορεί να φυλακιστώ ή και να πεθάνω, αλλά αυτό είναι το σωστό, εγώ έζησα τη ζωή μου, χόρτασα, εσύ πρέπει να ζήσεις, όμορφα, να έχεις επιλογές κλπ. (Κατάβαθα δεν με ένοιαζε αν πεθάνω γιατί θα γλίτωνα! Δεν ήθελα να κοπιάζω άλλο. Καθώς επίσης και, δεν θα άφηνα πίσω μου ένα παιδί με ψυχολογικά αν πέθαινα στον αγώνα, γιατί θα ήταν τιμημένος ο θάνατος. Ωραία ε; Κουτί μου ‘ρθε ο αγώνας.)
Έτσι το αποφάσισα, γι’ αυτό δεν με ένοιαζε τίποτα.
Και πάμε να δούμε, από αυτό (από το ότι ήμουν εντελώς αφημένη και τίποτα δεν με ένοιαζε) τι προέκυψε.
Έβλεπα γύρω μου τα πάντα, ό,τι υπήρχε, και καταλάβαινα τα πάντα. Πχ. όταν πρωτοπήγα σε πορεία (ήταν η πρώτη μεγάλη πορεία μετά το Καστελόριζο -δεν είχα ξαναπάει άλλη φορά στη ζωή μου) είδα χιλιάδες διαφορετικά πανό, μικρές μικρές ομάδες. Όλοι εν τω μεταξύ αριστεροί. Η πρώτη μου ανακάλυψη αφορά την αριστερά. Όλοι οι αριστεροί διαφωνούν με όλους τους αριστερούς.
Μετά, είδα ότι φεύγουμε. Όλοι μαζί εν τω μεταξύ. Πώς γίνεται λέω και φεύγουν όλες αυτές οι χιλιάδες μικρο-ομαδούλες την ίδια στιγμή. Κάποιος σφυρίζει την λήξη. Στις επόμενες κατάλαβα και πώς ακριβώς γίνεται. Είναι συμφωνημένες οι διαμαρτυρίες, συμφωνίες που γίνονται από τους συνδικαλιστές (ομαδάρχες, κεφαλές) με την εκάστοτε κυβέρνηση. Όταν η κυβέρνηση θέλει να λήξει η διαμαρτυρία στέλνει ειδοποίηση σ’ ένα γκρουπ, πχ στην ολμε, και όλα τα άλλα γκρουπάκια -γνωρίζουν από πριν ότι η ολμε θα πάρει το σήμα-, κοιτάνε την ολμε. Κι όταν δουν ότι στήνει το πανό προς την έξοδο, παρατάσσονται κι αυτοί. Όλοι. (Δεν μου τα έχει πει κανείς, το αντιλήφθηκα επειδή τους παρατηρούσα.)
Επίσης έχουν και το παρακράτος τους. Αυτούς δηλαδή που έβαλαν φωτιά στην μαρφιν. Το παρακράτος είναι μισθωμένα άτομα από την πολιτεία για να διαλύουν τις πορείες, και στην προκειμένη (με την μαρφιν) ήθελαν να υπάρχουν θύματα, για να το χρησιμοποιήσουν με τον τρόπο που το χρησιμοποίησαν για να μην ξαναβγεί ο κόσμος στο δρόμο.
Επίσης κατάλαβα ότι δεν πρέπει να τρέξεις όταν κάνουν «σκούπα» οι μπάτσοι. Αν δεν τρέξεις, πας πλάι και τους κοιτάς, σε προσπερνούν. (Μεγάλο σχολείο το τερέν.)
Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς αποφάσισα να πάω στην πορεία, με σκοπό όμως να μείνω όταν φύγουν τα πανό. Έφτιαξα και μπλουζάκι που το έγραφε «θα μείνω κι ας φύγουν όλες οι συλλογικότητες, θα μείνω μέχρι να εισακουστώ»! Επίσης, φορούσα καυτό σορτς και τακούνια! (Ο λόγος που ντύθηκα έτσι ήταν για να μην φάω καμία γκλοπιά! Επειδή θα έμενα μόνη μου με τους μπάτσους, έπρεπε να έχω κι εγώ ένα όπλο. Στόχος μου ήταν να μην με αναγκάσουν να φύγω από μόνη μου. Να αναγκαστούν να με συλλάβουν για να απαλλαγούν από εμένα -να με συλλάβουν για να μου απαγγείλουν κατηγορίες κλπ, κλπ, κάτι που ποτέ φυσικά δεν έγινε.)
Επίσης, κρατούσα και πλακάτ με τις απαιτήσεις μου! καθώς επίσης και μάσκα για τα χημικά, την μαντήλα μου την παλαιστινιακή, και το καπελάκι μου για τον ήλιο! Πλήρη εξάρτηση. (Δεν χρειάζεται να πω ότι με κορόιδευαν όλοι οι διαμαρτυρόμενοι, με έβλεπαν και γέλαγαν. Επίσης, δεν χρειάζεται να πω ότι δεν τα σκέφτηκα όλα αυτά εγώ. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα κάνει αυτά τα κουλά κάποιος μετά από σκέψη, και δη τότε που τα έκανα, το 2010, που δεν διαμαρτυρόταν κανείς. Σε μια χώρα που όλα έβαιναν καλώς -για την πλειοψηφία- εγώ με το πλακάτ και το τακούνι μόνη μου μπρος στον Άγνωστο!)
Κάτι άλλο που έκανα ήταν να εντάσσομαι σε όλες τις αντιστασιακές ομάδες που άρχιζαν. Πήγα σε όλες, από την αρχή του αγώνα. Εκεί κι αν τα είδα όλα. Όποιος άρχισε ομάδα δεν ήταν απλός πολίτης. Ήταν αυτό που λέμε «μέσα στα πράγματα». Οι ομάδες δεν είχαν σκοπό να κάνουν πράξεις, στόχος τους ήταν να μαζέψουν τον κόσμο. Η ηγεμονία. Πήγαινα στην αρχή τους άκουγα, όλοι ενημέρωναν για το τι γίνεται. Μα φίλε μου (τους τα έλεγα φυσικά) αυτός που έχει έρθει ΤΑ ΞΕΡΕΙ! Είναι συνειδητοποιημένος πολίτης, γι’ αυτό ψάχτηκε, γι’ αυτό σας βρήκε, γι’ αυτό ήρθε. Και ο λόγος που ήρθε ήταν για να προταθεί ένας τρόπος αντίστασης. Που ποτέ φυσικά κανείς δεν πρότεινε, το οτιδήποτε. Όλοι μόνο νουθετούσαν. Από ένα σημείο και μετά δεν καθόμουν δευτερόλεπτο. Θρασύτατη, με το που άρχιζε την ομιλία ο ηγεμόνας, πεταγόμουν και έλεγα «με συγχωρείτε, επειδή έχω παιδί και δεν μπορώ να μείνω, έχετε κάτι να προτείνετε να κάνουμε;» έλεγαν βλακείες, έλεγα «έχω μία πρόταση, να κάνουμε ντου στη βουλή», λέγανε πάλι βλακείες, έλεγα «λοιπόν αφήνω τα στοιχεία μου, στην περίπτωση που αποφασίσετε ντου στη βουλή, παρακαλώ να με καλέσετε, είμαι μέσα. Στις ομιλίες σας δεν θα έρχομαι, μόνο το τερέν με ενδιαφέρει, θα είμαι πάντα έτοιμη για το ντου». Όπως κατάλαβες, ακόμη περιμένω. Και μιλάμε για άπειρες ομάδες, και πήγα σε όλες.
Συνέχισα εγώ να κάνω τις μάχες μου ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ, και χωρίς να καταναλώνομαι με τις παπαρομιλίες τους, και χωρίς να απογοητεύομαι όταν διαλύονταν οι ομαδούλες (ο λόγος δε που διαλύονταν ήταν για το ποιος θα είναι ο αρχηγός).
Πώς τα γλίτωσα όλα αυτά; Κάνανε οι άλλοι τα λάθη, κι εγώ τα έβλεπα και μάθαινα. Δεν χρειάστηκε να κάνω τα ίδια με αυτούς λάθη για να μάθω.
Άλλο.. Αφού απέκτησα μεγάλη εμπειρία με τις μοναχικές μου διαμαρτυρίες, έμαθα όλους τους τρόπους που χρησιμοποιούν για να σε σταματήσουν, είδα πόσο και τι φοβούνται, έμαθα όλα τα κόλπα τους, είδα και τον κόσμο, πόσο πολύ ήθελε να κάνει ό,τι εγώ, αλλά με έβλεπε διαφορετική (με εξαιρούσε). Τέλος πάντων με τα πολλά, με όλες τις γνώσεις, κατέληξε ζητούμενο να είναι να πάμε Σύνταγμα και να μείνουμε. Έτσι φτιάχτηκαν οι 300. Ήξερα όλους τους αρχικούς της κίνησης. Είπα θα συμμετάσχω (εγώ εν τω μεταξύ έκανα τους αγώνες μου, δεν περίμενα κανέναν), με μία μόνο προϋπόθεση, στην περίπτωση που βγει ο κόσμος (διότι αυτός ήταν ο λόγος που εξ αρχής φτιάχτηκε η ομάδα, να βγει ο κόσμος στο Σύνταγμα. Και για να επιτευχθεί έπρεπε να βρίσκονται κάποιοι μόνιμα εκεί -αυτό με τις βάρδιες- για να βρει ο κόσμος το κουράγιο, να μην ντρέπεται και να βγει). Τους είπα λοιπόν ότι θα συμμετάσχω μόνο αν συμφωνήσουμε ότι η ομάδα θα λήξει με το που θα βγει ο κόσμος. Θα βγάλουμε τα ταμπελάκια. Ναι, είχαν πει.
Ο λόγος που εξ αρχής το είπα ήταν γιατί ήξερα, από τα παθήματα των άλλων, ότι έχει μέλι το αρχηγιλίκι.. Ήξερα ότι θα πρέπει να είναι κάποιος πολύ συνειδητοποιημένος για να μην το οικειοποιηθεί, να μην πέσει στην παγίδα να θελήσει να ηγηθεί.
Πράγματι, κάποια στιγμή βγήκε ο κόσμος, άνοιξε η καρδιά μας! Ο κόσμος μαζευόταν όλο και περισσότερο γέμιζε η πλατεία και άρχισε να προχωρά προς το μνημείο, απέναντι. Τότε, πήρε την ντουντούκα ένας από τους 300 και τους φώναζε να έρθουν πίσω! Λέω σε ποιον το λες; Εσύ τον έβγαλες αυτόν που του λες τι θα κάνει; Έρχεται κι ένας άλλος από τους 300, λέω μαζί δεν συμφωνήσαμε ότι με το που θα βγει ο κόσμος θα βγάλουμε το ταμπελάκι; Ότι θα λήξουν οι 300; Ότι θα γίνουμε πλήθος;
Έλεγαν τα δικά τους, δεν έδωσαν καμία σημασία σ’ αυτό που έλεγα, το προσπέρασαν, ε και την πάτησαν. (Νομίζω ότι ακόμη μέχρι σήμερα δεν έχουν ανανήψει οι αρχικοί των 300 από την ήττα που έφαγαν τότε.) Εγώ, έβγαλα το ταμπελάκι μου και πήγα με το πλήθος απέναντι. Γιατί; Γιατί έβλεπα! Μάθαινα από τα λάθη των άλλων! Δεν χρειαζόταν να τα πάθω!
Επίσης, τότε, ερχόντουσαν και με έψαχναν με το όνομά μου! Ερχόταν κόσμος κι έλεγε την Στεφανία Λυγερού θέλω! Επειδή έγραφα, κι όποιος κατέβαινε ενημερωνόταν από το ιντερνετ. Τότε άρχισα να γράφω ανώνυμα, υπέγραφα ως «ένας από το πλήθος» κι από κάτω σημείωνα «η ανωνυμία είναι απαραίτητη, κανείς δεν θα γίνει διάσημος σ’ αυτή την επανάσταση». Γιατί; Ένας άλλος αγωνιστής (δεν αναφέρω ονόματα γιατί δεν χρειάζεται) πλάσαρε τον αγώνα του λες και είναι του κόσμου όλου. Δηλαδή ότι από αυτόν θα σωθούμε κι όλοι οι υπόλοιποι. Εμένα καθόλου δεν μου άρεσε που με χρησιμοποιούσε γιατί με είχε ανάγκη για να έχει πλήθος, και την ίδια στιγμή να επαίρεται ότι αυτός αγωνίζεται κι εγώ από εκείνον θα σωθώ. Όχι αγάπη μου, εσύ αγωνίζεσαι, κι εγώ αγωνίζομαι. Όταν λοιπόν με ψάχνανε ήταν το ίδιο από την αντίστροφη. Μα ρε φίλε μου για να κατέβεις να αγωνιστείς σημαίνει ότι όσα ξέρω ξέρεις, επίσης αφού είσαι στο τερέν, όσα μπορώ μπορείς, γιατί εγώ έχω μεγαλύτερη αξία; (Φυσικά την αξία του δεν την είδε, ακόμη μέχρι και σήμερα, κανένας που τότε κατέβηκε. Εννοώ δεν είδε ότι αυτός ήταν ο ήρωας, αυτός έκανε τον αγώνα. Δεν το αισθάνθηκε, δεν πήρε τη δύναμη από τον αγώνα του, από τον αγώνα που εκείνος έδωσε ρε φίλε.)
Μ’ έπιανε λοιπόν, σύγκρυο όταν κάποιος ήθελε να κρεμαστεί πάνω μου, να τον σώσω. Θυμάμαι στη διαμαρτυρία διαμαντοπούλου, μετά τον χαμό, εκεί που περιμέναμε το περιπολικό, ήρθε μία κυρία και μου λέει «όχι κοπέλα μου εσύ να μπεις μέσα, εσύ πρέπει να είσαι έξω και να πολεμάς». Και της είπα «εγώ πολεμώ για μένα, για σένα να πολεμήσεις εσύ». Γιατί; Έβλεπα ποιοι πήγαιναν στις ομάδες. Οι πιο ανήμποροι. Αυτοί που δεν μπορούσαν να πολεμήσουν αφ’ εαυτού κι ήθελαν άλλος να κουβαλάει την ευθύνη, να του ρίξουν και τα βάρη μετά, αν αποτύχει η κίνηση. Το έβλεπα, και ήξερα ότι ήταν λάθος! Έβλεπα ότι με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι αν κάνει αγωνιστική κίνηση κάποιος, αν την κάνει κρεμασμένος στην ομάδα, ή στον ομαδάρχη, τη δύναμή του ποτέ δεν θα την πάρει. Το έβλεπα επειδή γινόταν μπρος στα μάτια μου!
Ή με τα κανάλια. Πολλές φορές μου ζήτησαν να μιλήσω σε κάμερα, έλεγα τα τσιράκια του εχθρού είναι εχθρός μου. Δεν μίλησα ποτέ. Τότε, στο Σύνταγμα, εκεί που μάζευαν υπογραφές -είχαν έρθει και μεγάλα κανάλια-, μίλαγαν! Τους μίλαγαν. Πήγα τους είπα «τα τσιράκια του εχθρού κλπ». Σύνδεση με κάιρο… Εμ μάνα μου, δεν φταίει και το σύμπαν.
Τα λάθη των άλλων για μένα ήταν σκαλοπάτι, που με πήγαινε στο επόμενό μου βήμα, χωρίς να χρειάζεται να τα κάνω. Και λόγω αυτού έτρεξε ο δικός μου αγώνας, σφαίρα έφυγε, σαν την φωτιά στ’ άχυρα. Τα έκανα όλα, δεν έπεσα σε παγίδα ποτέ, δεν κάηκε καμία κίνησή μου ποτέ, δεν κατάφεραν να με παραιτήσουν ποτέ, δεν με νίκησαν ποτέ, δεν καταναλώθηκα, δεν πτοήθηκα, δεν απογοητεύτηκα ποτέ.
Γιατί;;;;;; Γιατί έβλεπα ό,τι υπάρχει! Κι αυτά που έβλεπα για μένα ήταν απλά.. (απορούσα που δεν τα βλέπουν οι πολλοί) Όπως επίσης και ό,τι έκανα για μένα ήταν αυτονόητο… (απορούσα που δεν το θεωρούν αυτονόητο οι πολλοί) Όπως επίσης και τα έπραττα άκοπα και αυτόματα!
Ακριβώς όσο απλά είναι για τους πολλούς αυτά που εγώ δεν έβλεπα ως μάνα! Ακριβώς όσο αυτονόητα θεωρούν αυτά που εγώ δεν έβλεπα ως μάνα! Ακριβώς όσο χωρίς προσπάθεια και αυτόματα, κάνουν αυτά που δεν έκανα εγώ επειδή δεν έβλεπα, ως μάνα.
Κοινή η αρχή, κοινή η διαδρομή, κοινό και το αποτέλεσμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μην σε εξαιρείς, για να σταματήσεις να σε εξαιρείς το μόνο που χρειάζεται είναι να μην επιβάλλεσαι στον εαυτό σου (βλ.)
Υ.Γ. Το ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα πεις «καλά αυτό το απλό τόσο καιρό δεν έβλεπα;» αλλά και «τσάμπα γαμοκόπος, τσάμπα, τσάμπα, τσάμπα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου